Politik Murahan Wan Fayhsal Demi Perhatian

ISU dibangkitkan Wan Ahmad Fayhsal Wan Ahmad Kamal selepas dikenakan tindakan tatatertib digantung keahlian oleh parti Bersatu menggambarkan keadaan beliau yang kini kelihatan hilang arah dan kurang fokus dalam pendekatannya terhadap politik arus perdana. Kenyataannya mengungkit semula peristiwa sekitar Pilihan Raya Umum ke-15 (PRU15), khususnya melibatkan titah Yang di-Pertuan Agong dan potensi kerjasama antara Tan Sri Muhyiddin Yassin dan Datuk Seri Anwar Ibrahim, memberi gambaran beliau sedang berusaha mencari semula pentas relevansi politik, meskipun dengan membangkitkan isu lama dan tidak lagi relevan dengan landskap politik semasa. Apa dilakukan Wan Fayhsal sebenarnya cubaan mencipta naratif alternatif, iaitu “bagaimana jika”, untuk membentuk persepsi bahawa negara kononnya terlepas peluang membentuk kerajaan yang lebih stabil jika Muhyiddin dan Anwar bergabung. Ini adalah bentuk retorik yang sering digunakan oleh ahli politik yang terpinggir untuk menghidupkan kembali pengaruh mereka dengan memainkan emosi khalayak, terutama penyokong tegar parti atau kumpulan tertentu. Namun, cubaan ini lemah kerana dua sebab utama: Pertama, ia mengandaikan bahawa Muhyiddin dan Anwar mampu bekerjasama, sedangkan realiti politik membuktikan sebaliknya. Kedua-duanya mempunyai sejarah permusuhan politik yang mendalam, bukan sahaja dari segi perbezaan ideologi, tetapi juga kerana keduanya bercita-cita untuk jawatan yang sama – Perdana Menteri. Kedua, kenyataan ini mencabar titah dan kebijaksanaan Yang di-Pertuan Agong ketika itu, yang sudah mengambil pendekatan menyeluruh demi kestabilan negara. Mengungkit kembali isu ini tanpa konteks yang tepat seolah mempertikaikan institusi raja, walaupun secara tidak langsung. Dalam dunia politik moden, terdapat kecenderungan segelintir ahli politik untuk mencetuskan kontroversi demi kekal relevan. Dalam kes Wan Fayhsal, kelihatan seolah beliau kini beroperasi dari luar struktur kuasa, lalu memilih pendekatan ‘politik murahan’ untuk kekal dalam perhatian media dan awam. Sifat kenyataan beliau yang tidak membina, tidak menyumbang kepada dialog politik sihat dan lebih berbentuk spekulatif, membuktikan ini bukan satu wacana politik matang, tetapi lebih kepada usaha mencuri perhatian setelah kehilangan kedudukan dalam parti dan secara langsung, dalam struktur kuasa politik nasional. Rakyat Malaysia, khususnya pengundi celik politik, sudah semakin bijak menilai. Wacana seperti yang cuba dimainkan Wan Fayhsal tidak akan menarik minat golongan pengundi yang mementingkan masa depan negara, kestabilan ekonomi, kebajikan rakyat dan penyelesaian kepada isu-isu kritikal seperti kos sara hidup, pendidikan dan pembangunan. Malah, kenyataan seperti itu boleh mendatangkan kesan sebaliknya, mencetuskan rasa muak dalam kalangan rakyat terhadap budaya politik lama yang penuh permainan persepsi dan sandiwara. Satu lagi kekhilafan besar dalam kenyataan Wan Fayhsal adalah kegagalannya membaca realiti dan sifat kedua-dua tokoh politik utama yang disebut: Tan Sri Muhyiddin Yassin, telah menunjukkan sepanjang kerjayanya bahawa beliau bukan jenis pemimpin yang mudah berkongsi kuasa, apatah lagi dalam konteks jawatan Perdana Menteri. Pengalamannya sebagai Presiden Bersatu dan bekas PM menunjukkan beliau lebih cenderung untuk memimpin secara autonomi, bukan sebagai rakan kongsi kuasa yang setara. Datuk Seri Anwar Ibrahim, dalam masa yang sama, mempunyai sejarah perjuangan peribadi dan politik yang panjang untuk jawatan Perdana Menteri. Beliau bukan sahaja membawa harapan reformasi, tetapi juga mendapat mandat moral daripada penyokongnya untuk menunaikan cita-cita tersebut. Maka, premis “kerajaan perpaduan antara Bersatu dan PH” adalah ilusi yang tidak pernah mempunyai asas praktikal sejak awal. Bahkan, jika ada pun rundingan tidak rasmi di belakang tabir, ia tidak pernah berkembang kerana terlalu banyak faktor ketidakpercayaan antara kedua-dua pihak. Wan Fayhsal sebelum ini dianggap antara pemimpin muda yang berpotensi besar dalam politik tanah air. Namun, selepas PRU15, kelihatan beliau semakin jauh daripada naratif kebangsaan dan gagal membaca denyut nadi rakyat. Daripada memperjuangkan isu-isu yang membina, beliau memilih untuk terlibat dalam retorik politik remeh dan lapuk. Strategi untuk meraih perhatian melalui pengulangan cerita lama bukan sahaja tidak bijak, malah merugikan kredibiliti politik beliau sendiri. Sebagai ahli politik muda, beliau sepatutnya fokus kepada membina naratif baharu yang lebih segar, berpaksikan idea, dan menyentuh keperluan rakyat — bukan berlegar dalam nostalgia atau teori ‘kalau’. Pepatah yang anda gunakan, “rumah siap, pahat berbunyi” sangat tepat. Politik memerlukan tindakan konkrit, visi yang jelas dan kesediaan untuk bergerak ke hadapan. Pemimpin yang masih bergantung kepada naratif lama dan spekulasi silam hanya menunjukkan bahawa mereka belum bersedia untuk kembali ke medan perjuangan sebenar. Dalam konteks Malaysia pasca-PRU15, rakyat tidak perlukan lebih banyak ‘bunyi’ kosong. Mereka perlukan penyelesaian, kestabilan dan halatuju negara yang konkrit. Selagi ahli politik seperti Wan Fayhsal terus bermain dalam ruang wacana yang tidak membina, selagi itulah mereka akan kekal terpinggir, bukan kerana dizalimi, tetapi kerana tidak relevan. – ND 22 Okt 2025